Od wielu lat zajmuję się terapią dzieci i młodzieży nieśmiałych, lękliwych, wycofanych, z niską samooceną, przejawiających problemy w nawiązywaniu relacji rówieśniczych. Pracuję również z dziećmi sprawiającymi trudności wychowawcze.

Każdy z nas ma swoje lęki, zmartwienia, obawy. Dorośli nie zawsze zdają sobie sprawę z tego, jak dziecku może być w niektórych sytuacjach trudno, co je martwi, czego się boi. Nie wiedzą dlaczego tak się dzieje. Mają problem z dostrzeżeniem trudności, zrozumieniem ich przyczyny oraz poradzeniem sobie z nimi. Wielu nie wie, w jaki sposób dotrzeć do swojego dziecka, porozmawiać z nim mimo, iż widzi, że „coś się dzieje”. Czasem brakuje im cierpliwości lub umiejętności. Często zdarza się także, że dziecko nie jest w stanie otworzyć się przed kimś sobie bliskim, nie czuje się na tyle silne, by to zrobić. Łatwiej porozmawiać mu z osobą obcą, z którą nie czuje się emocjonalnie związane, za którą nie będzie musiało wziąć odpowiedzialności.

Odrębną i bardzo ważną w mojej praktyce zawodowej grupą, z którą prowadzę terapię są dzieci ze zdiagnozowanymi zaburzeniami ze spektrum autyzmu.